HARTOWANIE DUCHA

Musicie ducha hartować, aby móc jak orły przelatywać w przyszłość Ojczyzny.

Stefan Wyszyński

Utożsamiać się z Ojczyzną, mieć poczucie przynależności do niej, zakorzenić się w jej historii i tradycjach, czuć się za nią odpowiedzialnym, kochać ją i pracować dla niej – to dowody silnego związku z rodzinnym krajem. Taką postawę można zdefiniować tylko jednym słowem: patriotyzm. Patriotą nikt się nie rodzi, jest to postawa nabyta. Postawa, którą w młodym człowieku kształtują rodzice, nauczyciele, ludzie wybitni, poprzez własny przykład, wyznawanie i wprowadzanie w życie wartości ojczyźnianych. Zdobywanie wiedzy na temat historii Ojczyzny, obserwacja postaw innych ludzi oraz emocjonalne przeżycie wartości patriotycznych są szkołą „hartowania ducha”. Odnosi się to zarówno do związku z całym krajem jak i z najbliższym światem człowieka, jego „małą Ojczyzną”. Tak więc od nas, dorosłych, zależy czy ukażemy dzieciom i młodzieży piękno służby Ojczyźnie, czy nauczymy ich szacunku dla jej historii, czy przyczynimy się do hartowania ich ducha, by mogli kiedyś  „jak orły przelatywać w przyszłość Ojczyzny”.

Młodzież z Publicznego Gimnazjum w Wielopolu Skrzyńskim miała okazję po raz piąty bliżej zetknąć się historią swej „małej Ojczyzny” biorąc udział w zorganizowanym przez Bibliotekę GOKiW w Wielopolu konkursie „WIELOPOLSZCZYZNA – NASZA MAŁA OJCZYZNA”. 39 uczniów wzięło udział w eliminacjach, wykazując się wiedzą na temat przeszłości i teraźniejszości ziemi wielopolskiej,  jej zabytków, zwyczajów i wybitnych osób stąd się wywodzących. 24 marca siedmiu finalistów prezentowało w pisemnym teście i ustnych odpowiedziach swoją znajomość regionu. Jury w składzie: Julian Zegar – prezes Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Wielopolskiej im T. M. Kantora, Stanisław Paryś – dyrektor Publicznego Gimnazjum oraz Magdalena Tabasz – instruktorka GOKiW wiedzę uczniów oceniło w sposób następujący:

I miejsce – Sylwia Pociask z Nawsia

II miejsce – Anna Pająk z Łączek Kucharskich

III miejsce – Dominika Świrad z Nawsia

Wyróżniono: Katarzynę Świrad, Kajetana Kruczka, Magdalenę Misiorę oraz Monikę Kopalę (wszyscy z Wielopola).

Składamy serdeczne podziękowania polonistkom, które rozpropagowały konkurs, uczniom za udział w nim, a także osobom zaangażowanym w jego przebieg: członkom jury, Małgorzacie Jarosz, dyrektorowi PG Stanisławowi Parysiowi i wicedyrektorowi Mariuszowi Mosiorowi, Dariuszowi Mormolowi oraz Alicji Paryś. Szczególne uznanie wyrażamy Julianowi Zegarowi za dogłębne wyjaśnienia i uzupełnienia zagadnień prezentowanych przez młodzież.

Orły wiją gniazda w niedostępnych zakątkach górskich, są wielkie i silne, wychodzą zwycięsko z pojedynków z innymi ptakami. Majestatyczność lotu orła powoduje, że mówimy,  iż „orzeł szybuje”. Stąd już w starożytności uczyniono go królem ptaków, a jego wizerunek umieszczano jako godło wojskowe, jego podobizną zdobiono proporce, monety i insygnia władzy (Persja, Egipt, Rzym, Bizancjum). Podobnie czyniono w świecie nowożytnym. Biały orzeł stał się godłem Polski już w XIII w., odtąd wiernie towarzyszy dziejom naszego narodu. Oto fragment piosenki żołnierskiej z XIX w., która utożsamia Polskę z umieszczonym w jej godle orłem. Wyraża ona ówczesną tęsknotę za wolnością, a dla nas, żyjących w wolnej Polsce, może być zachętą do zgodnej pracy na rzecz naszej Ojczyzny: „Długo spała Polska święta, / Długo biały Orzeł spał! / Lecz się ocknął i pamięta, / Że on kiedyś wolność miał. / Śmiałem skrzydłem on poleci / Przez szczęk szabel i kul grad. / Za nim, za nim, polskie dzieci, / Tylko w zgodzie za nim w ślad.”

Maria Wójcik

Skip to content